Don Bosco boys in Pondicherry

06 maart 2013

Mijn aller eerste vrije dag .. Nou ja, na Baby Sarahs afgesloten te hebben, voelde het best wel alsof ik hier nu echt helemaal zonder 'verplichtingen' ben. Nou is het ook niet de bedoeling dat het klinkt alsof Baby Sarahs een verplichting was, maar voelde het onbewust wel zo en keek ik elke keer wel heel erg uit naar de weekenden. Ik ben benieuwd hoe ik alles hier nu ga ervaren, en of het echt zo anders zal zijn.

S'morgens ben ik even naar de Kofi-bar geweest, een gezelig tentje, waar vooral buitenlanders voor de famous-cold-coffee komen. Even een paar mailtjes geschreven, en met een tevreden bijna vakantie gevoel , heb ik ook maar een Cold coffee bestelt. Gek om onder een dak van stroo te zitten, mailtjes naar huis te schrijven en af en toe naar de regen te kijken. Ik had met mijn nichtje in Pondicherry afgesproken, natuurlijk zat ik weer in een lekkere tijd crisis, om een of andere redenen denk ik altijd meer te kunnen doen, dan mogelijk is. Uiteindelijk is het toch gelukt, en was ik bijna op tijd bij Le Cafe aan de boulevard van Pondicherry. We hebben gezelig een beetje gekletst, bijgepraat over hoe we India beleven en hoe overweldigend alles soms wel niet kan zijn. Na een lekker nederlands broodje gezond, zijn we lekker gaan winkelen. Winkeltje in, winkeltje uit, alle mooie spulletjes bewonderen en vooral leuk met de verkopers praten.

S'middags ben ik met Nienke mee naar haar project gegaan; met een Tempo, zo'n vergrote rickshaw. De aardige driver liet ons voorin zitten, en maakte er een gevaarlijk spelletje van, toen we van de situatie een foto maakte. Echt heel grappig hoe je een indieér blij kan maken, door gewoon leuk een praatje met hem te maken!

De jongens haalde we om 16 u op bij de catholieke school. Ontzettend veel jongens in schattige schooluniformpjes. Plotseling stonden ze allemaal om ons heen:"Sister, whats your name?" "What's your name sister?" ongeveer 100 jongens, 100 lieve koppies, 100 nieuwschierige jochies! Behoorlijk overweldigend, maar zeker ook heel bijzonder!
Het project waar Nienke en Eva werken, was echt heel bijzonder om mee te mogen maken. Vaak voelde het alsof ik even een jaar terug gegooid werd. Een jaar geleden, toen ik zelf op een project voor straatjongens werkte; Projecto Salesiano in Ecuador. De jongens die thuis komen, zich omkleden en klaar maken voor sport and games, het schoonmaken en klusjes doen na het sporten. Zoveel jongens met allemaal moeilijke achtergronden en bijzonder heftige verhalen, ze willen allemaal andacht en hopen elke keer dat ik hun naam zou onthouden, waarneer ze het voor zevende keer vroegen. Nee sorry, ik weet je naam niet meer .. Ze bleven wel entusiast, en herhaalde hun naam gewoon nog 20 keer!
Na het schoonmaken, huiswerk maken en de engelse les, was het tijd voor het avondeten. Vader Raza had special eten laten maken, spaghetti, salade en mango als toetje. De vader het zelfs bier gekocht, omdat ik op bezoek was! Heel gek om zo behandeld te worden, het is allemaal natuurlijk wel heel goed bedoeld, maar het voelt net als of ze ons zien als verwende touristen. Het is echt een heel mooi project waar de jongens verblijven, maar alles is gewoon heel dubbel. Het contrast tussen de vader en de jongens is behoorlijk ekstreem, net India in het klein. Dit deed me ook weer heel erg aan Ecuador denken. Natuurlijk worden de jongens hier meestal(!) goed behandeld, maar binnen zo'n project zijn veel dingen toch echt heel krom.

S´avonds heb ik bij Nienke op de kamer gelogeerd. Zo leuk dat we hier allebij gewoon zijn, we zijn hier gewoon dichterbij elkaar dan waarneer we allebij thuis zijn!

S'morgens werd ik vroeg wakker gemaakt door de vogels, gelukkig moesten we er toch wel vroeg uit, om 6:30 begon de mis. Nog eens een flinke flashback naar Ecuador, alleen kon ik er in het Tamil echt helemaal niets van begrijpen.

Nadat de jongens ontbeten hadden, brachten we ze weer naar school, en toen hebben we met een paar vaders, bij een andere afdeling van Don Bosco ontbeten. De chauffeur van het project bracht me in het don bosco busje naar het centrum van de stad, en nu zit ik alweer thuis, in het fijne en vooral droge huis, dichtbij het strand.