Het laatste uit Guayaquil

Doe even je ogen dicht, en bedenk dat je in je bed ligt: je bent net thuis gekomen van een prachtig uitstapje naar het strand, met een enorme groep energieke jongens. Het waren een paar geweldige dagen, met zon, strand, een overvol programma, te weinig muggenspul, zonnecreme en slaap. Je zou nu het liefst gaan slapen, maar je hoofd zit nog vol met allerlij gedachten en energie. Je doet je telefoon aan, om toch maar eens te kijken hoe laat het is. Onder je deken - anders word je maatje wakker - je schrikt je rot, als je ziet wat er aan de binnenkant van je laken geplakt zit: een schorpioentje!

Zo ging ik gisteren naar bed, ik ben uiteindelijk, na mijn hele bed uigeklopt te hebben, toch lekker gaan slapen, maar was vanochtend toch wel redelijk moe.

De afgelopen tijd is hier wel half intensief geweest. Ik doe mijn best om alle fijne belevenissen en sfeertjes op te snuiven en overal gewoon heel hard van te genieten.

Toen het vakantie programma voorbij was, werd het afgesloten met uitstapjes naar het strand en het zwembad. Omdat er niet genoeg geld was voor het zwembad, voor de kleine kindjes, heb ik daar een deel van het sponsorgeld ingestoken. Het was maar een klein en simpel badje, maar het was heel bijzonder om die kinderen daar zo blij mee te kunnen maken.

... Vanavond is het mijn allerlaatste avond hier in Guayaquil. De stilte is over het terrein gevallen: de jongens slapen, na veel te veel lollies en drukte, en het enige geluid wat hier nog te horen is, zijn de sprinkhanen en af en toe een hagedisje.

Vandaag hebben we een afscheidsfeestje met de jongens gehad, en later nog een etentje met de paters. Heel bijzonder en ontzettend moeilijk om afscheid te nemen van de jongens, de vrijwilligers en natuurlijk de paters. Hoe kan ik nou afscheid nemen, van mensen die ik waarschijnlijk nooit meer zal zien? Het is vrezelijk zwaar geweest, en volgens mij zijn mijn tranen nog niet eens helemaal op. Ook al zal het morgen ook nog even zwaar worden, heb ik wel het idee, dat ik hier morgen vandaag kan gaan, met hele mooie herinneringen en tevreden gedachtes. Ik heb hier zoveel mee mogen maken, veel geleerd over mezelf en andere en zware momenten overwonnen.Maar boven alles, heb ik een heleboel liefde mogen geven en ontvangen, en dat zal toch iets zijn, dat ik nooit zal vergeten!

Zoals eerder gezegd, is de laatste tijd hier super intensief geweest. We zijn weekendjes weg geweest, een uitstapje gehad met de andere vrijwilligers en naar het strand geweest met alle jongens. Een heleboel belevenissen, die de laatste tijd net even iets ekstra bijzonder gemaakt hebben. Padre Marco heeft ons nog eens mee genomen naar Nigeria. Hij heeft ons laten zien waar de kinderen van Centro DB wonen. Dit was echt een bijzondere erfaring, het werd ineens duidelijk hoe belangrijk het werk in Centro eigenlijk was. Die kinderen leven echt zo ontzettend arm, en helpen thuis met zoveel dingen, dat het echt belangrijk voor hen is, om af en toe echt even weg te zijn. Ze leven daar als op televisie, alleen is het natuurlijk echt wel iets anders om dat in het echt te zien - onvoorstelbaar!

Ik heb een deel van het sponsorgeld gebruikt, om schoolspullen voor deze kinderen te kopen. Ik heb het best moeilijk gevonden om een goed doel te vinden voor het geld. Wat moeten die kinderen nou met schoolspullen, als er soms te weinig geld voor eten is? Juist daarom heb ik voor schoolspullen gekozen, als er geld voor eten is, word het natuurlijk daaran besteed, en schoolspullen zullen dan toch niet gekocht worden. Ook heb ik schooluniformpjes voor een antal meisjes gekocht. Dit klinkt meschien ook weer heel dubbel, maar omdat ik heb kunnen zien hoe blij deze meisjes ermee waren, heb ik er tevreden mee kunnen zijn. Ik heb hun blijdschap en dankbaarheid kunnen voelen, en dat was opzich al een heel geschenk. Natuurlijk vindt ik het nog steeds vrezelijk, dat ik niet iedereen kan helpen, maar door hier geweest te zijn, realiseer ik me, dat ik moet fokussen op de mensen, die ik wel heb mogen helpen. Ik zal nooit de hele wereld kunnen redden, en moet dus blij zijn met de mensen, die ik wel kan helpen.

Morgen vliegen we naar Cali in Colombia. Hier gaan we een vriendengroep bezoeken, die we eerder in Montañita ontmoed hebben. Zij hebben een touristisch programma rond Cali, voor ons in elkaar geprakt, en zo word Colombia dus de afzet voor onze rondreis.

Heel erg bedankt voor iedereen die geholpen heeft met sponsorgeld, en daarom geholpen heeft om vele kindjes hier blij te maken! En net zo veel bedankt voor iedereen die af en toe een berichtje of mailtje gestuurd heeft, op die manier valt het best wel mee, om ver van huis te zijn.

Paa dansk
Forstil dig at du ligger i din seng; i dag er du kommet hjem fra en pragtfuld tur til stranden, med en ordenlig flok energiske drenge. Det har vaeret et par skoenne dage, med sol og strand, et fyldt program og for lidt soevn, myggebalsam og solcreme. Du har netop vaeret paa eventyr; et smut paa den anden side af vejen, for at koebe is med dine kammerater og har spist alt for meget af det skidt. Egentligt vil du helst sove, men du har for meget energi og for mange tanker mellem oerene. Du finder din telefon frem, og under dynen ser du hvad klokken er. Da telefonen lyser, opdager du en uventet gaest i din seng: en skorpion!
Saadan oplevede jeg at gaa i seng igaar, og er nu derfor en smule traet og uoplagt pga manglende soevn og marerridt om uhyggelige dyr.
Den foregaaende tid her, har vaeret lidt halv intensiv. Jeg opsnuser alle gode stemninger, mennesker og oplevelser og samtidigt realiserer jeg mig at nogle af de ting jeg goer her, er for en sidste gang, og snart ikke er normale mere.

La colonia vacacional, et specielt ferieprogram, som vi har koert i 4 uger, sluttede med udflugter til stranden og en swimmingpool. Da der ikke var nok penge til at sende de smaa boern afsted til en anden poel, som selvfoelgelig var lidt mere boernevenlig, valgte jeg at ligge en del af sponsorpengene i denne udflugt. Det var et simpelt lille vandland, hvor boernene fik lov til at vaere et andet sted end i hverdagen, og det var meget tydeligt at se at de noed at lege i vandet.

I aften er min aller sidste aften her i Guayaquil. Stilheden er faldet hen over terraenet: drengene sover, efter alt for mange slikkepinde og ballade, og de eneste lyde der hoeres er graeshopperne og af til et firben.
I dag har vi haft en lille afskedsfest med boernene, og om aftenen fik vi os noget afskeds-tamtam med praesterne .. Puhaa, sikke en dag; at tage afsked fra drengene, de andre frivillige, praesterne. At tage afsked fra et sted, som jeg nok aldrig vil komme til at se igen, det tror jeg ikke er noget jeg kan laere. Det har vaeret enormt haardt at tage afsked, og det foeles endnu ikke helt som om jeg har brugt alle mine taarer.
Selvom det bliver enormt haardt, foeler jeg at jeg imorgen kan tage herfra med smukke minder og tilfredse tanker. Jeg har oplevet saa enormt meget, laert mig selv at kende, i de her nogle gange umulige oejeblikke, men fremfor alt har jeg ogsaa faaet lov til at give og modtage en masse kaerlighed og venskaber - det kommer jeg bestemt aldrig til at glemme.

Som sagt har den sidste tid her har vaeret meget intensiv: vi har vaeret paa weekend med pigerne fra Oestrig, vaeret paa udflugt med alle frivillige her og ved stranden med drengene. En masse oplevelser udover det saedvanlige, som har gjort det lidt ekstra fedt at vaere her. Padre Marco har taget os med paa en soendagstur til Nigeria, det fattige kvarter, hvorfra mange er vores drenge kommer. Han tog os med til det omraade hvor boernene fra Centro DB bor, og det fik mig pludseligt til at indse, hvor vigtigt dagcenteret er for de boern. Vigtigheden i arbejdet der blev pludselig klart for mig og det gik op for mig hvor vigtigt mit arbejde der har vaeret. Boernene lever i traehytter og tilbringer hele dagen der; passer deres soeskende, vasker toej, laver mad og har knapt nok tid til at lege. Ufatteligt at se, at det virkeligt er realitet for saa mange boern, og at det ikke kun er noget der bliver vist i fjerneren.
Jeg har har brugt en del af sponsorpengene, paa at koebe skoleting til de her boern. Det har vaeret lidt en svaer beslutning, om det nu var det rigtige at bruge penge paa, eftersom de af og til knapt nok har penge til at koebe mad for -men netop derfor vil skoleting blive nedprioriteret og nok aldrig blive koebt, saa laenge der ikke er penge.
I oevrigt har jeg ogsaa brugt en del af pengene paa at koebe skoleuniformer til nogle piger, som uden disse uniforer ikke havde mulighed for at komme i skole. Selvom det paa nuvaerende tidspunkt lyder meget skaevt at koebe uniformer, naar andre boern knapt har mad, har jeg dog vaeret tilfreds ved denne beslutning. Jeg har set hvordan de har ting har glaedet pigerne og kunnet foele deres begejstring og taknemmelighed. Det kommer jeg ikke til at glemme! Selvfoelgelig er det en forfaerdelig tanke, at jeg ikke kan hjaelpe alle, og det har virkeligt ikke kun gjort ondt én gang, men saadan er realiteten desvaerre og saa maa jeg glaede mig over dem, som jeg netop har vaeret i stand til at hjaelpe.

I morgen flyver vi til Cali i Columbia. Her besoeger vi en flok venner, som vi moedte i Montañita, de har lavet et lille program for os og Columbia kommer saaledes til at vaere afsatsen til vores rundrejse.
Rigtig mange tak for alle dem der har bidraget med sponsorpenge, som jeg har kunnet goere en masse boern glade mig! Og lige saa mange gange tak til alle dem har foelger med og af og til skriver en besked, det er virkeligt noget der hjaelper mig, naar det af og til er haardt at vaere langt hjemmefra!