Laatste dag Baby Sarahs Home

4 maart 2013

Helemaal netjes in mijn sari gewikkeld, was ik er helemaal klaar voor. Mijn laatste dag bij Baby Sarahs, en ik was van plan om er echt een leuk dagje voor de kinderen van te maken. Bij het busstation heb ik aan het lieve vrouwtje, waar ik altijd bananen koop, een foto gegeven. Fotos zijn hier in India hoe dan ook altijd fantastisch, kinderen zijn vaak al blij als je simpelweg een foto van ze maakt, en helemaal fantastisch is het natuurlijk als de foto laat zien. Het grappige is dat dit ook voor oudere mensen telt, die worden daar ook echt helemaal happy van!

Onderweg naar de 2. bus kocht ik indiaans suikerballen voor de kinderen en taartjes voor de leraressen, met wie ik s'middags altijd eet bij Baby Sarahs. Voor de laatste keer kwam ik ook bij het vrouwtje, die me altijd de goede bus aanwijst, en ook zij was helemaal happy met een foto. Gelukkig stond er een indische man op de bus te wachten, die toch wel redelijk goed engelsk sprak, voor het eerst had ik vandaag dus een redelijk gesprek met haar, en de wachtende man als tolk.

Vrolijk kom ik aan bij het opvanghuis, ik was al wel wat laat, door a
l dat afscheid met de vrouwtjes, maar ik had er wel helemaal zin in. Ik stap binnen bij het eerste lokaaltje, waar een paar kinderen naai les krijgen. Hier stond een van de staff leden, Radi miss, met een flinke tak in haar handen op een van de kinderen te slaan. Ik was echt even in shock! Helemaal verstijfd en niet in staat om ook maar iets te doen of te zeggen! Ik weet dat deze dingen hier gebeuren, en had het ook al eerder gezien, maar dit was toch wel heel heftig en de rest van de dag heb ik dit beeld ook niet meer uit mijn hoofd kunnen krijgen, en dat zal voorlopig ook niet gebeuren! Het was heftig om mee te maken, maar ik vond vooral het verstijfde en machteloze gevoel heel moeilijk om mee om te gaan!
Terwijl in het ene kamertje een kind geslagen werd, waren er ondertussen in de rest van het huis, allerlij voorbereidingen voor een aankommend feestje. Als ik het niet eerder meegemaakt had, was het nu zeker wel duidelijk, als is in India echt heel dubbel en krom en niets is ooit wat het lijkt te zijn!

Ik heb met de muziekles meegedaan, waar een paar van de kinderen nu echt begrepen dat dit mijn laatste dag hier zou zijn. Echt heel heftig om een van de meisje, die altijd super vrolijk en aanwezig, met tranen in haar ogen te zien!

De lunch voor de kinderen werd ook weer een drukke situatie; een sponsor was overleden en een ander was jarig, dus er was super veel eten en om een of andere redenen was het gewoon veel drukker dan normaal. Ik heb met iedereen een beetje ekstra gepraat, en voor de laatste keer bij de lunch geweest. Op een moment rent een jongetje langs me, en krijg een flinke kom payasam - super zoete indische pap - over me heen gegoten, wat een ochtend zeg!

Toen de kinderen eindelijk gingen slapen en wij konden eten, was ik ook echt wel toe aan een pause. Het was heel gezelig, deze laatste keer met Lakshmi en Saranya. Secret cake gegeten en nog leuk gepraat. Ook Lakshmi was natuulijk heel blij met de foto en vond dat ik maar snel terug naar India moest komen.

S'middags werd er een afscheidsfeestje ofwel ceremonie voor mij gedaan. De kinderen danste traditionele indische dansjes, ik kreeg een gekleurde indische doek om mijn schouders; "Because we want to honour your service" en er werd gespeeched.

Ik had voor de kinderen 4 grote posters met fotos van de afgelopen maanden gemaakt, deze waren natuurlijk ook een groot succes, en na het dansen en zingen, stond ik toch een beetje met natte oogjes, de drukte te observeren!

Na een behoorlijk intensieve dag en nadat ik afscheid had genomen van iedereen, had ik het echt wel gezien, en was ik er goed klaar voor om naar huis te gaan. Op het zelfde moment als dat ik er achter kwam dat ik de sleutel voor het gastenkamertje kwijt gemaakt had, viel er een jongetje van de stenen trap af. Hij rolde van de trap af en had zijn hele gezichtje onder het bloed, snel werd het busje voorgereden en gingen ze met een paar begeleiders naar het ziekenhuis. Toen was het al super laat, en had ik nog afscheid willen nemen, maar moest ik eigenlijk naar huis, terwijl mijn tas en schoenen opgesloten waren. Karthic was naar het ziekenhuis, dus ik kon hem niet om de reservesleutel vragen, ja lekker dubbel weer, maar ik moest op een gegeven moment toch wel naar huis.

Uiteindelijk is het gelukt, kon ik met schoenen en tas naar huis, maar had ik nog geen afscheid van Steven en Karthic genomen. Het was ook heel gek om in deze situatie naar huis te gaan, dus werd mijn laatste dag bij Baby Sarahs Home toch mijn op één na laatste dag en ga ik vrijdag nog even terug!