Vrouw zijn in India

Er zijn echt een heleboel dingen waarvan ik blij ben, dat ik ze niet ben in India. Ik besef hier zo vaak hoe goed ik het eigenlijk wel niet heb. Hoeveel geluk en hoeveel beijzondere dingen er wel niet in mijn leven zitten. Ik kan zo veel kiezen, alles ligt voor me open. Vrijheid om eigenlijk alles te kiezen wat ik wil. Ik reis verblijf hier met hele bijzondere mensen, ontmoet telkens nieuwe mensen, mag de indianse cultuur leren kennen, mezelf ontdekken, andere helpen en gewoon gezelig met mijn fantastische belgische room-mate babbelen. Maar ook de dingen die thuis eigenlijk gewoon zijn, leer ik echt stil bij te staan. Ik heb een fantastische familie, geweldige vrienden, ik kan eigenlijk alle keuzes maken die ik wil, een studie beginnen en zelf kiezen met welke mensen ik om wil gaan. Veel dingen die voor mij gewoon zijn, zijn voor indieers niet vanzelfsprekend! Natuurlijk zijn de mensen hier armen en hebben ze niet de zelfde dingen als in Europa, maar wat ik vooral moeilijk te begrijpen vindt, is hoe de vrouwen hier leven.

Natuurlijk had ik er over gelezen en heb ik het op TV gezien, hoe de vrouwen hier echt heel anders leven, maar toch is het echt heel confronterend om het te zien. Ik vindt het zo bijzonder om deze verhalen de mogen horen, maar zal sommige dingen echt nooit kunnen begrijpen.

Venilla, de de gastmoeder die voor ons kookt en ons vaak opvangt, komt uit een heel traditioneel gezin. Zij is de hele dag thuis en gaat eigenlijk nooit het huis uit in haar eentje. Ze maakt het huis schoon, doet de was en kookt. S'avonds eet ze pas als iedereen gegeten heeft, eerst eten wij, dan haar gezin, soms wacht ze dan nog tot haar man laat thuis komt, en dan pas, als hij gegeten heeft, mag zij eten. Het gaat dan wel niet zo in elk gezin, maar toch is dit heel heftig en zal ik het echt nooit begrijpen. In het begin dat ik hier was, hadden we haar mee uiteten genomen, dit was de eerste keer dat ze alleen, oké, zonder mensen die ze kende, het huis uit was. Ik kan me dit leven toch zo slecht voorstellen!

Ook het verhaal van een van de staff van Baby Sarah's Home, heeft me heel erg geraakt. Lakshmi is 29 jaar, ze werkt nu bijna een jaar bij Baby Sarah's, heeft geen opleiding, maar is echt heel blij om daar te mogen werken. Toen ze 16 was ze trouwde ze met haar oom. Haar moeder heeft dit voor haar uitgezocht, en zelf had ze niets te zeggen. Einde opleiding, einde droom om lerares te worden, einde vrijheid!

Haar oom is 13 jaar ouder dan haar, en ze heeft helemaal niets te zeggen gehad. Ik weet dat deze dingen voorkomen, en India is niet het enige land, maar toen Lakshmi haar verhaal vertelde, was het toch meteen wel heel echt en heel dichtbij.

Maar omdat niet iedereen het zelfde is, en India toch ook een land in ontwikkeling is, zijn er natuurlijk ook verschillen. De vrouw van huis waar ik verblijf bijvoorbeeld; zij heeft gestuurdeerd, en werkt als lerares in een hele goede school in Poncicherry. Haar man doet de was en maakt het huis schoon. Waarschijnlijk omdat ze veel meer geld hebben, maar mogelijk ook om het kastestelsel, dat hier overal nog duidelijk van betekenis is.

Sommige dingen zijn ook niet echt om te begrijpen. Ik kan ze waarnemen, erover nadenken, erover praten. Maar voordat ik het ooit zal begrijpen, denk ik, dat ik het eerst moet accepteren, en van observeren naar accepteren is de stap nog behoorlijk groot. Dat gaat in deze paar maanden niet lukken ...